Co zobaczyć
Miejsca, które watro odwiedzić:
Kościół Katedralny pod wezwaniem Trójcy Przenajświętszej i zabudowania pojezuickie
Pierwotny kościół został zbudowany dzięki szczodrości Władysława Jagiełły w 1392 roku. W 1657 roku parafię przekazano zakonowi jezuitów, którzy po 1696 roku rozpoczęli budowę nowego, orientowanego kościoła w stylu barokowym z funduszy gwardiana o. Aleksandra Żardeckiego. Konsekracji, 10 stycznia 1723 roku, dokonał biskup łucki Stefan Bogusław Rupniewski. W XVIII wieku w kościele odbywały się wojewódzkie i ziemskie sejmiki szlachty podlaskiej. Po kasacji zakonu jezuitów, w 1773 roku, parafię przekazano, w 1781 r., zakonowi pijarów. Kościół został zniszczony podczas I wojny światowej, w latach 1914–1918, i odbudowany w 1919 roku. Świątynia została ponownie poważnie zdewastowana wiosną 1940 roku, przez wojska rosyjskie. Zniszczono wtedy 14 barokowych ołtarzy, dębowe konfesjonały i ławki, barokową ambonę, epitafia miejscowej szlachty i liczne obrazy. Po odbudowie powojennych zniszczeń, kościół został podniesiony do rangi Katedry Diecezji Drohiczyńskiej, ustanowionej w 1991 roku. Bezcenne skarby znajdujące się w Drohiczyńskiej Katedrze uległy zniszczeniu podczas II wojny światowej. Do czasów obecnych we wnętrzu zachował się późnogotycki krucyfiks z przełomu XVI i XVII wieku, XVIII-wieczna barokowa rzeźba Chrystusa Zmartwychwstałego, późnorenesansowa chrzcielnica w kształcie kielicha z początku XVII wieku, rokokowa monstrancja z 1786 roku, oraz obrazy z pierwszej połowy XVII wieku – Świętej Trójcy w ołtarzu głównym i Zwiastowania w nawie bocznej. W podziemiach katedry, gdzie dawniej chowano wojewodów i kasztelanów podlaskich, obecnie spoczywają: biskup piński, ks. Kazimierz Bukraba, ks. kan. Jan Wasilewski, wikariusz generalny diecezji pińskiej i ks. Władysław Jędruszuk, pierwszy biskup drohiczyński.
Barokowy kościół p.w. Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny
W barokowym zespole klasztoru franciszkanów najbardziej wyróżnia się bryła kościoła p. w. Wniebowzięcia N. M. P., wzniesionego na miejscu starego, drewnianego kościoła, z 1409 roku, który powstał w miejscu pierwszej świątyni pod wezwaniem Przeczystej Bogarodzicy. Według tradycji, koronował się w niej Daniel Romanowicz. W 1832 roku, po klęsce powstania listopadowego, Kościół pofranciszkański został zamieniony na cerkiew, pod wezwaniem św. Nikanora. W budynkach klasztornych urządzono więzienie, a po upadku powstania styczniowego - koszary dla wojska. W 1897 roku, po opuszczeniu budynków klasztornych przez wojsko umieszczono w nich szkołę kształcącą nauczycieli szkół wiejskich, która z kolei w 1904 roku została przekształcona w szkołę żeńską. Po odzyskaniu niepodległości w budynkach klasztornych umieszczono gimnazjum im. J. l. Kraszewskiego. Rozpoczęto też renowację kościoła. Jednak w czasie drugiej wojny światowej uległ on ponownej dewastacji. Sowieci urządzili w nim śmietnik, a wycofując się z miasteczka 23 czerwca 1941 roku podpalili świątynię. Po wojnie kościół przez wiele lat był remontowany i rekonstruowany.
Barokowy kościół Zakonu Benedyktynek pw. Wszystkich Świętych
Kościół benedyktynek p. w. Wszystkich Świętych jest późnobarokową budowlą wzniesioną według projektu Pawła Fontany z fundacji braci Kuczyńskich - Wiktoryna i Marcina. Pierwszą drewnianą świątynię, wraz z konwentem dla sióstr, w tym miejscu ufundował, w 1623 roku, Wojciech Niemira, wojewoda podlaski. Do Drohiczyna przybyła z Torunia, 1 listopada 1623 roku, wraz z trzynastoma mniszkami Zofia Kiszczanka, która została pierwszą ksienią zakonu. W 1854 roku, rząd carski nakazał zamknięcie kościoła benedyktynek. Była to kara za patriotyczną postawę za konnic, które udzielały pomocy Powstańcom Listopadowym. Po upadku Powstania Styczniowego w zakrystii kościoła urządzono małą cerkiew pod wezwaniem św. Agapita. W 1918 roku świątynię przywrócono katolikom.
Kościół jest późnobarokową, bez wieżową budowlą jednonawową. Zdobi ją piękna fasada z dwoma ustawionymi pod kątem skrzydłami bocznymi. Fasada zwieńczona jest rozbudowanym szczytem ze spływami wolutowymi. Wnętrze świątyni przykrywa sklepienie kolebkowe z lunetami. Z pierwotnego wystroju zachowało się niewiele. Jest to krucyfiks z pierwszej połowy XVIII wieku, obraz św. Benedykta z pierwszej połowy XVII wieku oraz trzy rzeźby barokowe przedstawiające Chrystusa Bolesnego, św. Jana Chrzciciela i św. Marka Ewangelistę. We wnętrzu umieszczono tablicę pamiątkową poświęconą Władysławowi Syrokomli (Ludwikowi Kondratowiczowi 1823-1862).
Klasycystyczna cerkiew prawosławna pw. Św. Mikołaja Cudotwórcy
Wzniesiono ją w latach 1763-1792 jako świątynię klasztorną przy monasterze bazylianów. W 1826 roku została ona przekazana unitom. Po likwidacji kościoła unickiego w Cesarstwie Rosyjskim cerkiew ponownie oddano prawosławnym. W 1848 roku została ona przebudowana, z dostosowaniem do wymogów prawosławia. Usunięto wtedy ołtarze boczne, ambonę i organy. Jest to budowla klasycystyczna wzniesiona na planie prostokąta z zamkniętą częścią ołtarzową. Po bokach znajdują się pomieszczenia skarbca i zakrystii. W ścianach bocznych zachowały się dwie arkadowe wnęki z dekoracją stiukową, w których pierwotnie były iluzjonistyczne ołtarze boczne. W cerkwi znajduje się ikonostas z końca XVII wieku z neorenesansowymi malowidłami, pochodzącymi z cerkwi w Bielsku Podlaskim. Umieszczono w nim otoczoną kultem ikonę Zesłania Ducha Świętego z XVII wieku. Każdego roku, 19 stycznia, obchodzone jest uroczyście Święto Jordanu. Nad Bug udaje się procesja, a woda w rzece zostaje poświęcona przez trzykrotne zanurzenie w niej krzyża. Jeżeli rzeka jest skuta lodem, krzyż zanurzany jest w wykutym przeręblu.
Muzeum Diecezjalne im. Jana Pawła II
Muzeum ma swoją siedzibę w skrzydle pofranciszkańskiego klasztoru, z przełomu XVII i XVIII wieku. Zbiory mieszczą się w kilku salach. Jest wśród nich sala papieska, z fotelem, na którym w 1999 roku zasiadł w Drohiczynie Jan Paweł II. W innych salach można zobaczyć argentalia, czyli przedmioty ze srebra: kielichy, relikwiarze, monstrancje (a wśród nich wspaniałe zdobne monstrancje Jabłonowskich, Sapiehów, Radziwiłłów), pacyfikały, tace, lichtarze. Na specjalnych stojakach pysznią się bogato zdobione i haftowane ornaty, a w gablocie pastorały: kandydata na ołtarze, biskupa Zygmunta Łozińskiego i papieża Piusa XII. Można też obejrzeć zabytkowe rzeźby i obrazy, a także oryginalne dokumenty królewskie, podpisane przez Władysława IV, Jana Kazimierza i Augusta II. Są staropolskie naczynia z cyny, a ich kolekcja, licząca ponad 300 przedmiotów, jest prawdopodobnie największa na Podlasiu.
Muzeum Parku Historyczno – Kulturowego „Bug – pogranicze kultur i religii”
Nadbużański Park Historyczno-Kulturowy „Bug – pogranicze kultur i religii”, powstał w 2012 roku, dzięki zagospodarowaniu placu przyległego do budynków: Muzeum Regionalnego oraz “Starej Gminy”, w ramach projektu „Bug rajem dla turysty”. W budynkach, mieszczą się obecnie zbiory archeologiczne, zabytkowe eksponaty, wystawy malarskie, fotograficzne, wystawa zabytkowych motocykli oraz starych kajaków. Na zewnątrz, dzięki 18 tablicom historycznym, zapoznać się można z niezwykle bogatą historią Drohiczyna. W jednej z sal Muzeum Regionalnego można obejrzeć zbiory z dziedziny etnografii. Przechowywane tam eksponaty pochodzące z wykopalisk archeologicznych potwierdzają starą metrykę grodu, przez który przed wiekami przechodziło kilka szlaków handlowych. Do najciekawszych, należą zabytki wczesnośredniowieczne: szklane paciorki sprowadzane z Rusi Kijowskiej, grzebienie wykonane z poroży jeleni, gliniana kostka, oraz brązowe bransolety. Drohiczyn w wiekach średnich był znanym ośrodkiem garncarstwa, o czym świadczą zachowane fragmenty naczyń glinianych zdobionych rytymi, poziomymi żłobkami. Najcenniejszym zabytkiem znajdującym się w muzeum jest XII wieczny Atlas Świata, wydany w Amsterdamie.
Muzeum kajakarstwa
Drohiczyńskie muzeum jest jedynym, tego typu, w Polsce. Istnieje od 2013 roku. W budynku dawnego muzeum regionalnego, podziwiać można ponad 100 eksponatów, w tym ponad 20 kajaków, z których najstarsze pochodzą z lat 50-tych – 60-tych XX wieku. W większości są to kajaki składane, które z łatwością można było przetransportować na spływ, odbywający się w najdalszych zakątkach Polski a nawet świata. Co ciekawe, na wystawie prezentowane są także kajaki z żaglami i silnikami.
Uwagę przyciąga kajak Pelikan, z 1950 roku. Jest on kompletny, z wiosłami, sterem, wózkiem, żaglem i niemieckim silnikiem spalinowym. W drohiczyńskim muzeum kajakarstwa prezentowany jest także kajak, należący w przeszłości do, znanego w środowisku kajakowym, Jarosława Frąckiewicza.
Na ścianach widnieją fotografie starych eksponatów, spływów organizowanych w naszym regionie, materiały klubów kajakowych oraz publicystyka odnosząca się tematycznie do muzeum.
Wystawa starych motocykli
Na parterze murowanego budynku, położonego na terenie Parku Historyczno-Kulturowego, znajduje się wystawa starych motocykli. Obejmuje ona kilkadziesiąt eksponatów pochodzących z Polski i różnych krajów Europy. Najstarsze motocykle pochodzą z początku XX wieku. Prawdziwą perełką, przyciągającą uwagę turystów jest Sokół 1000, polski motocykl, rzadko spotykany na tego typu wystawach. Na uwagę zasługuje także kolekcja, przywiezionych z różnych zakątków świata, tablic rejestracyjnych. Wystawa ma charakter stały i ciągle poszerza się o nowe eksponaty.
Góra Zamkowa
Góra Zamkowa była przed wiekami elementem siły dawnych włodarzy tego grodu, którymi na przemian byli książęta ruscy, litewscy i mazowieccy. Stąd gród był przez wieki przedmiotem politycznych rozgrywek i dynastycznych sporów. Na wałach drohiczyńskiej twierdzy rozpoczynały się wzloty i upadki świetności książąt i władców. Dzisiaj Góra Zamkowa to punkt widokowy na niezwykle malowniczą dolinę rzeki Bug. Po drohickim zamku, który wznosił się na tym miejscu przed wiekami, nie pozostał żaden ślad. Prace archeologiczne prowadzone w 2012r. pozwoliły odkryć zarys jego kamiennych fundamentów. Na szczycie obelisk wzniesiony w X rocznicę odzyskania niepodległości przez Polskę.
Umocnienia linii Mołotowa
Schrony bojowe linii Mołotowa z lat 1940-41, należące do ówczesnego 62 Brzeskiego Rejonu Umocnionego. Fortyfikacje o konstrukcji żelbetowej wzniesione w bezpośredniej bliskości granicy pomiędzy III Rzeszą , a Związkiem Sowieckim, ustalonej mocą tzw. Paktu Ribentrop-Mołotow. Na terenie miasta i bezpośrednio przyległym zachowanych jest 12 bunkrów jedno i dwukondygnacyjnych, w niektórych przetrwały pancerze strzelnic. Większość z nich jest wysadzona, ale przy zachowaniu ostrożności nadaje się do zwiedzania. W Drohiczynie jedno z umocnień usytuowane jest obok Góry Zamkowej.
Kopiec Pamięci Podlasia
Kopiec Pamięci Podlasia powstał w miejscu, w którym 10 czerwca 1999 roku Jan Paweł II odprawił nabożeństwo ekumeniczne. Usypany na pamiątkę pobytu papieża Polaka w Drohiczynie. Został uroczyście odsłonięty i poświęcony 10 czerwca 2009r, w X rocznicę tego wydarzenia. Ten posiadający 10 metrów wysokości kopiec, powstał z kilkuset ton ziemi, przywiezionej przez wiernych z wszystkich parafii diecezji drohiczyńskiej. Wieńczy go pęknięty krzyż, będący symbolem podziałów w chrześcijaństwie, połączony jedynie ramionami Chrystusa ukrzyżowanego i rybacką siecią Św. Piotra.
Zabytki z terenu gminy:
Kościół pw. św. Rocha w Miłkowicach Maćkach
Jest to świątynia drewniana wybudowana na początku XIX wieku. Stoi w miejscu kaplicy cmentarnej, wokół której grzebano zmarłych z okolicznych wsi. Wiele nagrobków oraz krzyży zachowało się do dnia dzisiejszego, m.in. klasycystyczny nagrobek fundatora kościoła, Jana Smorczewskiego i jego małżonki. W kościele miłkowickim znajduje się zabytkowa ambona z XVII w. W latach 1939–1941, gdy wszystkie kościoły w Drohiczynie były zajęte przez wojska sowieckie, w Miłkowicach miała swą siedzibę parafia drohiczyńska. Na terenie cmentarza kościelnego, w 1949 r., wzniesiono murowaną kapliczkę, wewnątrz której znajduje się studnia ze źródlaną wodą posiadającą, według miejscowej legendy, właściwości uzdrawiające. Obok bramy kościelnej usytuowana jest drewniana dzwonnica konstrukcji słupowej, zbudowana w 1864 r.
Diecezjalne Sanktuarium Maryjne w Ostrożanach
Obecny kościół sanktuaryjny jest trzecią z kolei świątynią w Ostrożanach. Pierwsza została wzniesiona w 1450 roku, z fundacji ówczesnych właścicieli – Bartłomieja i Dadźboga Ostrożańskich. Około 1700 roku wybudowano drugą świątynię, natomiast w latach 1765-1758 dziedzic Ostrożan, Ignacy Ciecierski, ufundował trzecią, istniejącą do dziś. W polu głównym ołtarza znajduje cudowny obraz Matki Bożej Ostrożańskiej. Jak głosi legenda, w miejscu gdzie wznosi się kościół, właścicielom Ostrożan objawiła się Matka Boża. Wyraziła ona życzenie, by w tym miejscu wybudowano świątynię. Przenajświętsza Panienka pozostawiła ślady swych stóp na dużym kamieniu, który podobno znajdował się przed głównym ołtarzem pierwszego kościoła. W latach sześćdziesiątych XVII wieku, w ołtarzu głównym umieszczono wizerunek Matki Bożej, który szybko zasłynął cudami.
Kościół pw. św. Apostołów Piotra i Pawła w Śledzianowie
Pierwsze historyczne pewne wzmianki o istnieniu parafii i kościoła w Śledzianowie pochodzą z drugiej połowy XV w. Obecna świątynia pochodzi z pierwszej połowy XX wieku. W 1924 roku przystąpiono do budowy murowanego kościoła, według projektu warszawskiego architekta Zygmunta Wóycickiego. Jest to neobarokowy, orientowany, jednonawowy Kościół z węższym prezbiterium. Atrakcją świątyni jest ołtarz główny z XVII wieku oraz barokowa ambona.
Cerkiew Świętych Kosmy i Damiana w Narojkach
Najstarsza wzmianka mówiąca o cerkwi w Narojkach pochodzi z 1629, jednak nie jest do końca wiadomo, czy świątynia powstała jako unicka czy prawosławna. Cerkiew w Narojkach stała się de facto świątynią unicką w połowie XVII w., podobnie jak większość innych prawosławnych obiektów sakralnych w regionie. Najstarsza cerkiew w Narojkach istniała do 1738, gdy na jej miejscu wzniesiono nową. Obydwie były świątyniami drewnianymi. W 1789 świątynię częściowo wyremontowano i powiększono. Od I poł. XVIII w. parafia w Narojkach była ośrodkiem kultu Galackiej Ikony Matki Bożej.
Nową, murowaną cerkiew wzniesiono w latach 1865 – 1866. Szczególnym obiektem kultu nadal była Galacka Ikona Matki Bożej, której parafianie przypisywali cudowne właściwości. Według miejscowej tradycji, Matka Boża, w tymże wizerunku, objawiła się mieszkańcom Narojek w cudowny sposób, ukazując się na drzewie. Co ciekawe cerkiew w Narojkach nie odniosła zniszczeń podczas II wojny światowej i ciągle służy wiernym.
